 |
| Belial ve takipçilerinden bazılarını tasvir eden bir ahşap oyması, 1473 |
Belial (İbranice: בְּלִיַעַל; bĕli-yaal), İbrani Kutsal Kitabı'nda bahsi geçen, daha sonra ise Musevi ve Hristiyan metinlerinde şeytan ile bağdaşlaştırılan bir terimdir.
Etimoloji
Belial, "kötü ya da değersiz şeyleri karakterize etmek için kullanılan" İbranice bir kelimedir. Kelimenin etimolojik olarak genellikle beli- (בְּלִי; "olmamak") ve ya'al (יָעַל "değerinde") kelimelerinin birleşiminden türediği düşünülür.
Dini metinlerde Belial
İbrani Kutsal Kitabı
Kelime, Masoretik Metin'de yirmi yedi kez geçmektedir.
İbranice metinlerde ifade genellikle, "Belial'ın oğulları" olarak geçer. "Oğulları" ile biten ifadeler bir Sami deyimdir. Bu 27 bahisten, "Belial'in oğulları" (בְּנֵֽי־בְלִיַּעַל beni beliyaal) deyimi, değersiz insanları belirtmek için 15 kez kullanılmıştır. Bu deyim genellikle putperestler, zinacılar ve İbrani Tanrısı'na baş kaldıranlar için kullanılmıştır. Metnin diğer dillere çevirisinde Belial yerine "değersiz insanlar" veya "aşağılık kişiler" gibi ifadeler kullanılmıştır
Ölü Deniz Yazmaları
Belial kelimesi, İkinci Tapınak döneminde Musevi metinlerinde sık görülen bir konsepttir. 1948’de Kumran’da bulunmuş Ölü Deniz Yazmaları'nda da Belial’e yapılan çok sayıda atıfta bulunmaktadır.
Ölü Deniz Yazmaları'nın Işığın Oğulları, Karanlığın Oğullarına Karşı parçasına göre Belial, "Karanlığın Oğulları'nın" lideridir. Topluluğun Kuralları kısmında ise Tanrı'nın, “... Belial'i kalbimde tutmayacağım” demesi yer almaktadır. Ölü Deniz Yazmaları'nda Belial, Tanrı ile daha fazla tezatlık oluşturur. Metin Tanrıyı, Işık Meleği olarak tanımlarken, Karanlığın Meleği unvanı Belial'a atfedilir.
Hristiyanlık
Yeni Ahit'te kelime bir kez, Havari Pavlus'un bir sorusunda geçmektedir.
Rabbinik Yahudilik
Talmud ve rabbinik metinler genellikle, Belial'ı kötülüğün alegorik bir kişileştirmesi olduğunu düşünür ve doğaüstü olmayan bir görüşü takip eder. Tevrat'ta geçen "Belial'in oğulları" tabiri ise hala aynı anlamı ifade etmektedir.